Kwalitijdje: Korte waargebeurde verhaaltjes uit het dagelijkse leven geschreven door onze collega Fred Vahlkamp. Je kunt deze vertellingen met een beetje fantasie vertalen naar onderwerpen als procesmanagement, werkinstructies en leren over kwaliteit. Veel leesplezier.
Met emotie worden zinnen uitgesproken richting niets. Of iemand reageert, of weer een eigen verhaal start wordt ons niet duidelijk.
Een warm ontvangst
Ons barretje is op zondag gesloten dus bestellen we onze “café con leche y aqua sin gaz” een dorpje verderop. Tot onze verrassing vraagt de jonge vrouw die de bestelling opneemt of we onze koffie in een glas willen en of het water gekoeld moet zijn? Dat zijn we niet gewend van de altijd vriendelijke maar evengoed wat stugge Spanjaarden in dit minder toeristische deel van Andalusië. Ze weet een goede koffie te maken met de Cimbala espressomachine die achter de bar staat te glimmen. Zichtbaar blij met buitenlands bezoek oefent ze haar Engels. Engels horen we hier niet zoveel dus een compliment is gepast. Ze glimt dat haar zus in Portsmouth woont en dat ze daar weleens komt en dat ze aan de universiteit studeert. Als we het goed begrijpen als vertaler van Engels naar Frans.
Het plein fungeert als podium van een dorpsritueel
Met de koffie voor ons kijken we vanaf een klein terras aan de voorzijde uit over het pleintje waar rondom in de schaduw van de gevels mannen uit het dorp met elkaar in gesprek zijn. Het zangerige Spaans is voor ons onverstaanbaar. Als je er naar kijkt en luistert lijkt het een opeenvolging van monologen. Met emotie worden zinnen uitgesproken richting niets. Of iemand reageert of weer een eigen verhaal start wordt ons niet duidelijk.
Hoefgetrappel en de Andalusische erfenis
Het geklepper van paardenhoeven trekt onze aandacht. De Arabische invloeden zijn in dit deel van Spanje goed zichtbaar en zo ook in de paarden. Daar loop je geen rustig rondje mee in de bak van een manege, in tegendeel het temperament spat ervan af. En in veel gevallen geldt dat ook voor de berijder. We wachten dan ook gespannen of het paard de markt op komt, maar helaas het geluid ebt langzaam weg.
Een ontmoeting vol passie: Si, caballo
Caballo, zegt de man die naast ons op het terras zit, en wij knikken “paard”. Zijn prachtig verweerde gezicht is gebruind tot diep in iedere rimpel. Hij is van onschatbare leeftijd zoals zoveel van de mannen op het plein. Zonder een reactie af te wachten begint hij een verhaal. We weten er uit op te maken dat het paard is afgeslagen en of we van paarden houden? Si, we houden van paarden. Gepassioneerd gaat de man verder. Ik kijk diep in zijn heldere bruine ogen en probeer het gesprek te voelen want verstaan doe ik het niet. Als alle Spanjaarden spreekt hij met passie en gebaren en dat helpt want met gebaren kunnen we iets. Hij neemt ons mee naar zijn jeugd, vertelt met het bekende gebaar van “betalen” dat ze geen geld hadden voor een auto en dus altijd gebruik maakten van een paard. Si caballo. Naarmate het gesprek vordert wordt zijn geluid intenser en de gebaren onverstaanbaar. Hij vertelt dat hij in de heuvels werkte, dag in dag uit met het paard de bergen in. En ja allemaal hier in het gebied waar wij nu zijn. Het was hard werken. Veel voor weinig als ik zijn gebaren moet geloven want opnieuw maakt hij het gebaar van betalen.
Taal als brug (of struikelblok)
Dit begint ongemakkelijk te worden want de man zit duidelijk vol energie over de harde werkelijkheid van opgroeien in de afgelegen bergen te vertellen en verstaan doen we het niet. Daar weet ik wel raad mee. Ik stap naar binnen voor “dos Café Con leche mas”, wat normaal gesproken resulteert in een extra rondje koffie. Aan de jonge vrouw vraag ik of ze zo vriendelijk zou willen zijn om een stukje van het verhaal van de man te vertalen. Hij is zo gepassioneerd aan het vertellen dat ik het wat ongemakkelijk vind om niet precies te weten wat hij zegt, leg ik uit. Even later komt onze uitweg uit de situatie naar buiten met de twee bakjes koffie op een dienblaadje. Ze kijkt mij aan en zegt “If the man tries to sell you a horse, just say No Gracias”. Moraal van dit verhaal: Om kwaliteit te kunnen leveren is het best handig als verkoper en koper elkaar begrijpen.
Begrip als basis voor succes
If the man tries to sell you a horse, just say No Gracias
Feitelijk is taal een set regels om elkaar te kunnen begrijpen. Dat begrip is nodig om gezamenlijk doelen vast te stellen en te kunnen bereiken. Of meer basaal, om te kunnen overleven. Dat geldt natuurlijk evengoed voor een bedrijf of instelling. Daar is regelgeving in de vorm van procedures, werkinstructies et cetera nodig om in samenhang en gezamenlijk naar de gestoelde doelen te kunnen streven. Maakt gelijk duidelijk dat dezelfde taal spreken wel van belang is ook binnen je organisatie. En dat stelt ook weer eisen aan hoe het managementsysteem wordt ingericht en beschikbaar wordt gemaakt.
