Kwalitijdje: Korte waargebeurde verhaaltjes uit het dagelijkse leven geschreven door onze collega Fred Vahlkamp. Je kunt deze vertellingen met een beetje fantasie vertalen naar onderwerpen als incidentmanagement, normenbeheer en leren over kwaliteit. Veel leesplezier.
Portemonnee kwijt, maar niet echt
Gelukkig ontdek ik voordat ik aan mijn standaard wandelingetje kantoor-Albert Heijn-en-terug begin dat mijn portemonnee niet in mijn zak zit. Dus leen ik voor de zekerheid 10 euro van een collega om zometeen niet voor niets met mijn spulletjes bij de kassa te staan. Mijn inmiddels bejaarde iPhone 10 weigert namelijk regelmatig contact te leggen met pinapparaten, dus die gok neem ik maar even niet. Op naar de Appie, rondje boodschappen, en hop weer terug naar kantoor. Alles onder controle. Tikkie betaald aan mijn collega en de administratie klopt ook weer.
“Vanuit kwaliteitsmanagement bezien een droomscenario: alles voldoet aan de specificaties, de kleur is goed, het logo duidelijk zichtbaar en de afwerking prima.”
Het mysterie van de zware jas
Tegen het einde van de middag, als ik richting huis wil gaan, pak ik mijn jas van de kapstok. Tot mijn grote verbazing voelt die zwaarder aan dan eerder die dag. Wat blijkt? Mijn portemonnee zit gewoon keurig in mijn rechterjaszak. Het mysterie lost zich al snel op: de oorzaak ligt in Wroclaw. Dat is een grote stad in Polen, niet ver van de Duitse grens, waar onze IT-partner Yumasoft gevestigd is. We werken al 15 jaar samen, tot grote tevredenheid van beide kanten.
Tijdens ons laatste bezoek aan Yumasoft kregen mijn collega’s en ik allemaal een t-shirt, een vest en een jas cadeau. Verschillende maten, maar verder identiek. Vanuit een kwaliteitsmanagementperspectief: een droomscenario. Alles klopt: kleur, logo, afwerking. Klant blij en leverancier tevreden. Die jas zit heerlijk en is perfect voor ons Nederlandse klimaat: niet te warm, niet te koud. Inmiddels zijn die jas en ik onafscheidelijk.
Een identiteitscrisis op de kapstok
Blijkbaar heeft mijn collega Hugo hetzelfde idee over de jas. Tot overmaat van ramp gebruiken we dezelfde kapstok. Dat hebben we niet vooraf afgestemd en er is ook geen risico-inventarisatie uitgevoerd. De omwisseling levert hilariteit op; het overkomt je tenslotte maar één keer. Of toch niet?
Nog geen week later sta ik, 22 kilometer van kantoor, voor mijn voordeur met Hugo’s sleutels en portemonnee in mijn jaszak. Daar gaat helaas geen deur van open. Op kantoor weet ik het incident niet stil te houden, en bij mijn tweede binnenkomst met de verkeerde jas voel ik de ogen prikken. Sindsdien hebben we preventieve maatregelen getroffen.
“Nog geen week later sta ik, 22 kilometer van kantoor, voor mijn voordeur met Hugo’s sleutels en portemonnee in mijn jaszak. Daar gaat helaas geen deur van open.”
Preventie voor jasverwisselingen
Hugo zie ik nu zelden nog in zijn populaire jas. En als de jassen toch tegelijk aan de kapstok hangen, markeren we ze met iets op hetzelfde haakje om verwisselingen te voorkomen. Voor de zekerheid heb ik ook een reservesleutel en een briefje van tien in mijn auto gelegd. Je weet immers nooit.
Moraal van het verhaal
Iets met een steen en een ezel. En ja, het is echt wel een topjas.
