Kwalitijdje: Korte waargebeurde verhaaltjes uit het dagelijkse leven geschreven door onze collega Fred Vahlkamp. Je kunt deze vertellingen met een beetje fantasie vertalen naar onderwerpen als risicomanagement, klachtenmanagement en procesmanagement. Veel leesplezier.
Gelukkig kon ik de fiets van één van mijn vrienden lenen, ik moest en zou haar naar huis brengen die avond. Zelf vond ze dat helemaal niet nodig. Maar dit was de avond die ik gekozen had, dit werd ons moment.
Onze eerste ontmoeting was bij Nederlands in HAVO 4. Ontmoeting is een groot woord voor het feit dat zij aan de andere kant van het lokaal zat en ik op slag verliefd op haar werd. Daar wist zij niets van, maar deze avond zou ik het haar allemaal duidelijk maken. Eerste schooldag HAVO 4 en gelijk smoorverliefd. Voor mij was het een nieuwe school, een nieuwe klas. Voor haar niet, zij kwam van HAVO 3 en ging verder waar ze gebleven was. Dat maakte mij één van de weinige veranderingen in haar omstandigheden. Echt van stuk leek ze daar niet van te zijn. Ook daar zou deze avond verandering in komen.
De verloren busliefde
Al eerder was ik eens op slag verliefd op een meisje. Ze zat in een stadsbus. Die hield halt op de Coosje Buskenstraat in Vlissingen, vlak bij de oude V&D. Terwijl ik langsliep keek ik onderzoekend naar de passagiers in de bus. Daar zat ze, alleen op de dubbele bank in het midden van de bus. Van achter het raam staarde ze naar schijnbaar niets. Haar dromerige blik, prachtige bruine haar en fijngesneden gezicht grepen diep in op wie ik was. Met deze vrouw wilde ik mijn leven delen, kinderen krijgen en samen oud worden. Het beeld van de vrouw, eigenlijk een meisje nog, begon te trillen achter het glas bij het aanzwellend geronk van de vertrekkende bus. Intens verliefd bleef ik als aan de grond genageld staan. Heel even maar, want door het besef dat de bus afstand nam en de liefde van mijn leven langzaam uit beeld verdween, pompte er adrenaline door heel mijn lijf. Rennen, rennen dat ik gedaan heb. De volgende halte was in het begin van de Scheldestraat, voor de deur bij frietboer Kloet. Het mocht niet zo zijn. Bezweet kwam ik de hoek om en zag de bus in de verte al weer onderweg naar de volgende halte. De liefde van mijn leven werd mij ruw ontnomen. Dat heb ik met grote gebaren kenbaar proberen te maken aan de chauffeur, die wist van geen ophouden. Weken heb ik nodig gehad om dat een plekje te geven. Weken waarin ik met regelmaat bij de bushalte aan de Coosje Buskenstraat heb staan hopen op mijn meisje in de bus.
De kans op de eerste zoen
Dat gebeurt mij dus geen tweede keer en ik was dan ook vastberaden om vandaag mijn nieuwe liefde van mijn leven veilig thuis te brengen. Onze afscheidszoen brandt dan al dagen in mijn hoofd. Zelfs de plek, het steegje naast haar huis, heb ik vooraf op geschiktheid onderzocht. Daar gaat die zoen komen, mijn allereerste zoen van de vrouw met wie ik alle verdere jaren zal slijten.
Waar ze woont weet ik al een poosje. Dat heb ik ontdekt door haar na schooltijd op veilige afstand te volgen. Het laatste stukje was daarbij te riskant, dus het huisnummer heb ik in het telefoonboek opgezocht. Heel wat keren ben ik daar heel toevallig langs gefietst. Het steegje naast haar huis, waar zij altijd uit mijn zicht verdween, heb ik pas later onderzocht. Dat leek mij heel risicovol, stel dat ze ineens naar buiten zou komen. Toevallig voorbij fietsen op straat zou prima kunnen, die steeg werd al stukken minder aannemelijk. Dus spijbelde ik een keer bij Nederlands. Zij was wel present in die les. Dat gaf mij een gevoel van veiligheid en dat had ik nodig. Zo’n eerste zoen moet je in alle rust en zonder verdere betrokkenen kunnen voorbereiden.
Het klassenfeest en de geleende fiets
Vanavond was het dan zover. We kennen elkaar al een maand of vier nauwelijks. En nu was er een klassenfeest.
“Vanavond was het dan zover. We kennen elkaar al een maand of vier nauwelijks.”
Geen mannelijke concurrenten gezien, alleen maar vriendinnen van school. Dansen deed ik niet en haar aanspreken durfde ik niet goed. Het moet tegen elven geweest zijn dat zij aanstalten maakte om te gaan. Tussen neus en lippen door geef ik aan haar wel even thuis te brengen. “Dat hoeft niet,” zegt ze met een gezicht waar verbazing de hoofdtoon voert. “Voor mij echt geen probleem, ik moet toch die kant op.” Daar merk ik voor het eerst dat goede voorbereiding het halve werk is. Deze had ze niet zien aankomen en ik stelde geen vraag maar deed een mededeling. Gouden strategie.
We lopen naar buiten op zoek naar onze fietsen. Op het meest ongelegen moment staat die van mij met een lekke band. “Wacht even,” heb ik nog geroepen en ben toen terug naar binnen gerend. Van één van mijn vrienden eis ik een fiets op. Die had die avond een fiets van zijn vader geleend en de man bleek klein van stuk. Evenals zijn fiets. Dat deerde mij niet, ik moest op pad, onderweg naar mijn eerste zoen. Tot overmaat van ramp werkte alleen de derde versnelling. Dat was de allereerste meter erg fijn, die ging wel snel. Vervolgens zat ik als een idioot te trappen op een veel te kleine fiets.
Een moment dat niet kwam
Zij daarentegen fietste in alle rust naast mij. Mijn kruin kwam niet eens tot op haar schouder. Het was vier trappen van mij tegen één van haar, een bij start al verloren race. Een gesprek was niet mogelijk omdat ik adem te kort kwam, heel ongemakkelijk omhoog moest kijken en geen idee had wat ik zou moeten zeggen in deze tamelijk gênante situatie. Toch moest en zou ik haar veilig thuisbrengen en zo is het ook geschied.
Aangekomen in het steegje was ik verrast hoe vingervlug zij was. De sleutel, de poort, in één vloeiende beweging verdween zij in het niets. “Tot morgen” kwam er nog over de schutting terwijl de poort in het slot schudde. “Ja” was al bijna teveel voor mij, maar met het laatste beetje energie kwam het er toch nog uit: “Ja, tot morgen.”
De zoen is er nooit meer gekomen. Nog maanden putte ik hoop uit ‘tot morgen’.”
Op een dag kreeg ze een vriend, mijn vriend, die van die fiets…
“De zoen is er nooit meer gekomen. Nog maanden putte ik hoop uit ‘tot morgen’.”
Op een dag kreeg ze een vriend, mijn vriend, die van die fiets…
Inzichten in risicomanagement
Welke risico’s kunnen je doelstelling beïnvloeden? Naast een goed doordacht plan zijn materiaal en middelen van doorslaggevend belang in het behalen van die doelstellingen. Een goed excuus, van kwaliteitsmanagement had ik toen nog nooit gehoord.
